ΑΠΟΚΤΗΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΕΚΠΤΩΣΗ 30% ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ: www.periplous.gr

Βρισκόμαστε στο Λονδίνο στο 836 από κτήσεως Ρώμης (83 μ.Χ), που τότε λεγόταν Λοντίνιουμ και αποτελούσε μια από τις απομεμακρυσμένες κτήσεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Ένας ζάπλουτος Σύριος, απεσταλμένος του αυτοκράτορα Δομιτιανού, ο Βίμπιους Μαικήνας, δολοφονείται στη «Λυκότρυπα», ένα πορνείο στο κέντρο της πόλης, και το πτώμα του μεταφέρεται μυστηριωδώς και αφήνεται στο βωμό του υπόσκαφου ναού του Μίθρα, που λατρεύουν ημιπαράνομα οι ρωμαϊκές λεγεώνες. Άλλες τρεις δολοφονίες ακολουθούν!

Ο προσωπικός γιατρός του Ρωμαίου Έπαρχου, Αγκρικόλα, ο ελληνικής παιδείας και μαθητής του Διοσκουρίδη, ο Ιούλιος Αλπίνους Κλασικιάνους Φαβονιάνους ή απλώς Αρκτούρους, αναλαμβάνει με βοηθό τον απελεύθερό του τον Βρούτιους να λύσει το μυστήριο των αλυσιδωτών αυτών φόνων, το οποίο εγκυμονεί κινδύνους επανάστασης των ντόπιων Βρετανών, που ουδέποτε έχουν αποδεχθεί πλήρως την ρωμαϊκή κυριαρχία.

Θα βρεθεί μπροστά σε μια πολύπλοκη, κλασικά ρωμαϊκή, ίντριγκα της κρατικής μηχανής της Ρώμης.

Παράλληλα, με απόλυτη ιστορική τεκμηρίωση, χιούμορ και ενάργεια, παρακολουθούμε την καθημερινή ζωή στο Λοντίνιουμ, την τότε μικρή πόλη, που, μετά από κάποιους αιώνες, πήρε τη θέση της Ρώμης ως ρυθμιστή της τύχης του πλανήτη.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

«Πες μου λοιπόν για τον Σύριο που είχε έλθει εδώ χθες το βράδυ.»
Ήπιε ξανά πλαταγίζοντας τα χείλη της. Και συνοφρυώθηκε. «Δεν έχω και πολλά να σου πω, είναι η αλήθεια. Είχε πολλά λεφτά πάντως. Συνάντησε κάποια ξανθούλα που πρόκειται να παντρευτεί. Βέβαια, αυτή δεν του έδωσε ό,τι χρειάζονταν. Για αυτό και κάλεσε εμένα μετά.»
Η Γκάλα πρέπει να ήταν ήδη μισομεθυσμένη και το δυνατό ξύδι που κατέβαζε ολοκλήρωσε την δουλειά. Αλλά αυτό έκανε την δική μου ευκολότερη.
«Ανέφερε γιατί ήταν εδώ μήπως;»
Κάθισε καλύτερα. Μάλλον τα είχε κάνει πρόβα όλα αυτά.
«Επαγγελματικές υποθέσεις του Δομιτιανού. Φίλος του Αυτοκράτορα. Απελεύθερος. Έχει έλθει εδώ για να παντρευτεί το κορίτσι. Είχε φτάσει μια ημέρα πριν, την προηγούμενη βραδιά. Αυτός δεν πλήρωσε μόνο και μόνο για να κουβεντιάσουμε…» Στράφηκε προς το μέρος μου κοιτάζοντας με πονηρά.
«Τι έκανε όταν τέλειωσε μαζί σου;»
«Τι νομίζεις ότι έκανε δηλαδή; Αυτό που κάνετε πάντα όλοι σας. Κοιμήθηκε σα βόδι! Και τότε ήταν που αυτός εκεί ο Ρόντρυ άρχισε την φασαρία» πρόσθεσε αφού σκέφτηκε λιγάκι. Ήταν φανερό πως αυτή την ατάκα δεν την είχε προβάρει.
«Ποιος είναι ο Ρόντρυ;»
Με κοίταξε και συνοφρυώθηκε μπερδεμένη. Το κρασί είχε αρχίσει να την κάνει κάπως ασταθή. «Ένας δικός μας είναι. Δεν είναι Ρωμαίος. Δεν τον αδικώ. Θέλει και αυτός την μικρή σκύλα…ο πατέρας της την πούλησε. Την πούλησε για χρήματα σε αυτόν τον Σύριο.» Την έπιασε λόξυγκας. «Και μετά σου λέει, εγώ είμαι η πουτάνα!»
«Ήσουν με τον Σύριο όταν έφτασε ο Ρόντρυ;»
«Όχι. Είχε τελειώσει νωρίτερα.» Γέλασε σαν κοριτσάκι. Αυτοσχεδίαζε πλέον.
«Και πόση ώρα πέρασε από τότε που ξεμπέρδεψες με τον Σύριο και ανέβηκε ο Ρόντρυ;»
«Πού να θυμάμαι; Πάω από τον ένα στον άλλο. Όλη την νύχτα δουλεύω. Μετά τον Σύριο είχα έναν από τους τακτικούς μου.»
«Έναν έμπορο;» ρώτησα.
Κλαψούρισε λίγο. «Ναι. Έχω πολλούς ταα-κτιιι-κουύς.» Άπλωσε την λέξη σε μια προσπάθεια να μιλήσει πιο καθαρά. Αλλά ήταν ο φόβος που κρύβονταν πίσω από τα μάτια της.
«Πού είναι τώρα ο Σύριος; Ξέρεις;»
Έμεινε αμίλητη. Τα υπονοούμενα γέμιζαν την ήδη πνιγηρή ατμόσφαιρα. Πήρα το πουγκί μου και έβγαλα ένα δηνάριο. Πλησίασα στην κύλικα και το άφησα να πέσει μέσα με ένα πλατσούρισμα.
Εκείνη μειδίασε ικανοποιημένη. «Είσαι καλός άνθρωπος. Άρα δεν θα σου πω αυτό που πρέπει, δηλαδή ότι έχει φύγει για το Ντούμπρις για δουλειές. Άλλαξε γνώμη την τελευταία στιγμή και δεν έφυγε, μπορεί, για το κορίτσι. Αν και έμαθα…» η φωνή της χαμήλωσε σε απαλό σφύριγμα «…ότι είναι νεκρός. Δολοφονημένος!»
Ψάρεψε το δηνάριο από την κούπα και ήπιε το ποτό μέχρι τον πάτο. «Δεν νομίζω να τον σκότωσες εσύ;» Γέλασε νευρικά με τη βλακεία που είπε.
«Μπορεί.» Πλησίασα στο στρώμα της.
«Τι θες; Πλάκα έκανα. Όσα ξέρω στα είπα.»
«Το εκτιμώ αυτό. Αν θυμηθείς κι άλλα, θα σου δώσω κι εγώ κι άλλα.» Έδειξα την κύλικα και κάθισα δίπλα της μιλώντας στην ντόπια διάλεκτο.
«Άκου. Ξέχνα ότι μίλησες, μαζί μου ή με οποιονδήποτε άλλο. Αν σε ρωτήσουν να πεις πως δεν έχεις μιλήσει με κανέναν. Και αν σου προκαλέσει κανείς προβλήματα να έλθεις να με βρεις.» Της έδωσα δυο ακόμη δηνάρια και τα μάτια της γούρλωσαν.
«Ο Λούπος σε έφερε σε δύσκολη θέση. Μην τον αφήσεις να σε βάλει να παίξεις την Στρίκτα και για άλλους.»
Πετάχτηκε μεμιάς από το στρώμα.
«Π… πως το ξέρεις;».
«Δεν έχει σημασία. Έλα να με βρεις όμως. Ρώτα στην αγορά πού μένει ο γιατρός του Αγκρικόλα.»
Το στόμα της κρέμασε. Και διαπίστωσα πως δεν της είχαν απομείνει και πολλά δόντια. Αναρωτήθηκα πόσα χρόνια ζούσε έτσι. Και πόσα περίμενε πως θα ζούσε ακόμα. Σηκώθηκα για να φύγω. Εκείνη με κοιτούσε αποσβολωμένη. Το σοκ την είχε σχεδόν ξεμεθύσει.

«Οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα πολύχρωμο ταξίδι , από τους διαδρόμους της εξουσίας μέχρι τα μπορντέλα και τις φυλακές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας …»
Kirkus

«Ο Αρκτούρος είναι ένα λαγωνικό καλυμμένο με την αριστοκρατική ρωμαϊκή τόγα, που μας ξεναγεί στις οσμές, στους ήχους και στον κόσμο της Ρώμης. Περιμένω με αγωνία την επόμενη περιπέτειά του.
Σας τον συστήνω με θέρμη!»
Tess Allegra, Historical Novels Review

«Ο Phillip Marlowe και ο John Rebus απέκτησαν μιαν εξαδέλφη … που μιλά Λατινικά.»
John Leech, Mystery News

«Οι φανατικοί του ιστορικού μυθιστορήματος θα απολαύσουν αυτό το Roman Noir καθώς ο Αρκτούρος τους ξεναγεί με χιούμορ και γοργό ρυθμό στον πρώτο μΧ αιώνα και το Λονδίνο της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας …»
Harriet Klausner, Mystery Gazette