Στη δεύτερη ποιητική συλλογή του, με τίτλο Όταν οι τίγρεις καπνίζουν, ο έφηβος Θωμάγγελος-Κάρλος Πρασσάς, ποιητής εξ απαλών ονύχων –αφού ξεκίνησε να γράφει ποιήματα όταν πήγαινε ακόμη στο Νηπιαγωγείο– αναμετριέται με τον ντανταϊσμό και τον σουρεαλισμό αλλά και τον σκληρό ρεαλισμό, ίσως ανοίκειο για την ηλικία του.

Στα εξήντα δύο πεζοποιήματά του, μας μιλάει για την υπακοή στην εξουσία κάθε μορφής, για τα μουχλιασμένα μυαλά, τους μικρούς θεούς, τη μοναξιά, τη χαύνωση, τη μακάρια σκλαβιά των ανθρώπων, όπως βλέπουμε και στους παρακάτω στίχους:

Μας ταΐζουν, τελικά, καλά εδώ στο Εκτροφείο.

Με τα καλύτερα, άριστης ποιότητας υλικά.

Αυξάνονται διαρκώς οι στρώσεις του λίπους μας.

Κατά συρροή οι ανακοπές συναισθημάτων.

Και μας ποτίζουν με σύριγγες προόδου.