ΑΠΟΚΤΕΙΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ 30% ΕΚΠΤΩΣΗ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ:
Ορμόνες, μικρά μόρια, ικανά για όλα πρακτικά. Ορμόνες, μεταφορείς σημάτων βιοχημικών αν το δεις επιστημονικά, σημάτων ζωής και πεμπτουσίας, αν το δεις φιλοσοφικά. Γένους θηλυκού παρεμπιπτόντως. Σαν τις μάρκες των αυτοκινήτων. Ερωτικές και αλήτισσες μαζί.
Είναι μια στιγμή που η φύση ανοίγει διάπλατα, που οι αδένες αυξάνουν την έκκριση ορμονών, που η πλάση σε τοποθετεί εκεί που ανήκεις. Τη φορά που σε κάθε άνθρωπο ξυπνάει όλο αυτό το μεγαλειώδες δημιούργημα της υπόφυσης, του συντονιστή των ορμονών και μας ραντίζει με αυτή τη μαγεία των ορμονών που τρέχουν ιλιγγιωδώς μέσω του αίματος και ξυπνάνε τις γονάδες μας, τους όρχεις και τις ωοθήκες, και εμείς, οι πρωτόγονοι, φτερουγίζουμε σαν τις πεταλούδες.
Και μετά σεξ, με ή χωρίς συναίσθημα, με πιο πολλή ματαίωση, παρά χαρά. Και καλά με προοπτική, αλλά κατά βάθος ορμή και ένστικτο.
Μάλλον η φύση έστησε καλά αυτό το μαγικό και απίστευτα καλά οργανωμένο παιχνίδι, με το φλερτ, τον ερεθισμό, τη στύση, τη γυναικεία εφύγρανση και τελικά τον σεισμό των πολλών ρίχτερ που λέγεται οργασμός. Πιστεύει κανείς μας ότι αν δεν ήταν ωραία η ερωτική πράξη, θα την δοκιμάζαμε;
Έρως –λοιπόν– ανίκατε μάχαν, ή απλό κυνήγι οργασμού και ηδονής, φιλτραρισμένου και τυλιγμένου με λαμέ και φαντεζι περιτύλιγμα;
Τη νοιάζει λέτε τη φύση αν έχουμε οργασμό, ή μήπως απλά μας θολώνει, ώστε να κάνουμε απογόνους και να συνεχίσουμε το είδος;
Ιδού η απορία, ιδού και το κίνητρό μου να γράψω…
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Δες τι ορίζει αυτός ο μάγος της φύσης που λέγεται ορμόνη, που την έδωσε η φύση (ίσως και ο Θεός) για να γουστάρουμε, για να κινητοποιούμαστε, για να σηκωνόμαστε από τον καναπέ και να κυνηγάμε την αιτία της ύπαρξής μας, της παρουσίας μας στη φύση. Δες τι θα πει ένστικτο, γιατί δόθηκε το ένστικτο και τι χρειάζεται στο σώμα το οιστρογόνο, το ανδρογόνο και αυτή η μαγική και ερωτική χημεία που μας κάνει να βιώνουμε το ιερότερο των συναισθημάτων, τον έρωτα και την παρόρμηση.
[…]
Η αγάπη για την ψυχή και για το πνεύμα που συνοδεύεται από τη μετουσίωση σε ερωτική και σωματική συνένωση, είναι η επιτομή της επιθυμίας και της πραγμάτωσής της. Τώρα που γράφω βάζω στο ριπιτ ένα τραγούδι που για εμένα σημαίνει πολλά (δεν έχει σημασία, το ξέρω, απλά έχω σταγόνες ματαιοδοξίας και το γράφω, δε βαριέσαι). Στο ριπίτ για να κρατάει πάνω από 5 και 52 δευτερόλεπτα της κανονικής διάρκειας το τραγούδι και να μου δημιουργεί παρατεταμένη ατμόσφαιρα, τέτοια ώστε να ανατάσσομαι ψυχικά και να ανεβαίνω στο επίπεδο της συναισθηματικής και ψυχικής τελείωσης, τέτοιο ως είναι ο έρωτας και το νοερό ταξίδι.
Εικάζω ότι αν το ξαναδιαβάσω, θα πρέπει να είμαι μάλλον πιο ρομαντικός από πριν, από στιγμές που κατακεραύνωνα σκωπτικά συμπεριφορές και απόψεις εκκλησίας από τη μία και σύγχρονης πορνείας, από την άλλη. Για εμένα αυτή η μουσική τώρα είναι κάποιοι που κάποτε συνόδευσαν τα πρώτα μου ερωτικά σκιρτήματα στην εφηβεία, που λέγονται Simon & Garfunkel και που εξύμνησαν κάτι μεταξύ ροκ, ποπ και έρωτα, απογειώνοντας ορδές κόσμου στο Central Park της Νέας Υόρκης το 1981. Κάποιοι μουσικοί που απλά βρέθηκαν εκεί στην κατάλληλη στιγμή, τότε δηλαδή που οι εκλυτικές ορμόνες της υπόφυσής μου ξύπνησαν ένα πρωινό που έκανα μαθηματικά και με έκαναν να φτερουγίσω, να πεταρίσω σαν να έχω μια εσωτερική φούντωση και να σκεφτώ (για πρώτη φορά στη ζωή μου, εξ’ ου και το θυμάμαι) ένα κορίτσι από το σχολείο.
[…]
Τη φορά που σε κάθε άνθρωπο ξυπνάει όλο αυτό το μεγαλειώδες δημιούργημα της υπόφυσης, του συντονιστή των ορμονών και μας ραντίζει με αυτή τη μαγεία των ορμονών που τρέχουν ιλιγγιωδώς μέσω του αίματος και ξυπνάνε τις γονάδες μας, τους όρχεις και τις ωοθήκες, ώστε να παράξουν σεισμό πολλών ρίχτερ. Ρίχτερ ή μποφόρ, πολλά, τόσο πολλά που να μας κάνουν να ξανασκεφτούμε το κορίτσι μας οι στρέιτ, το αγόρι τους οι γκει, τον όποιον ο διαφυλικός, ό,τι του γουστάρει του καθένα στην τελική σε αυτή τη φύση, γιατί απλά το γουστάρει και γιατί όσοι νόμοι και να βγουν, όσες νόρμες και να μπουν, θα το γουστάρει, θα τον ξυπνάει, θα τον καρδιοχτυπά και θα τον κάνει να νιώθει ότι πλημμύρισε με χαρά. Ρίχτερ και μποφόρ ικανά να απλώνουν πέπλο και να βάζουν ένα φίλτρο μπροστά από όλα, ώστε να τα βλέπει ο άνθρωπος ωραιότερα.
Στην ιατρική όλα ορίζονται ώστε να μπορούν να περιγραφούν. Αν λοιπόν ορίσουμε κάπως έτσι τον έρωτα, τότε είναι από τα ωραιότερα συναισθήματα και σας προκαλώ να τον αντιλαμβάνεστε ως τέτοιο, να τον ζείτε και να τον αφήνετε να μπει παντού. Τον ορίσαμε άλλωστε, άρα τον δεχθήκαμε, τον προσδιορίσαμε και τον περιγράφουμε. Μένει μόνο να τον αποδεχθούμε και να τον απενοχοποιήσουμε.
Μόνη παρέμβαση σε αυτό το μικρό ταξίδι που κάναμε σε αυτές τις σελίδες, μόνη παρέμβαση στον ορισμό που δώσαμε στον έρωτα, είναι ότι ο έρωτας έχει κάτι περισσότερο από στεγνή ιατρική περιγραφή και αυτό δεν είναι άλλο από το ότι μπορεί να οριστεί αυθαίρετα από τον καθένα. Ο καθένας μπορεί και δικαιούται να τον νιώσει με μουσική υπόκρουση από Βιβάλντι και Μπιτλς μέχρι λαϊκά καψουροτράγουδα πιωμένος και να τον νιώσει όπως θέλει, όσο θέλει, προς όποιον θέλει και για όσο θέλει.
Ο έρωτας είναι η σχετικά απτή περιγραφή της ψυχικής ανάτασης και ολοκλήρωσης, είναι το ωραίο χρωματιστό φίλτρο σε όλα.
Σε κάθε έμβιο ον, είναι το εναρκτήριο λάκτισμα σε ένα παιχνίδι που ξυπνάει όλες τις αισθήσεις να δουλέψουν και να ολοκληρωθούν σε μία μοναδικής ιερότητας ερωτική πράξη, κορύφωσης και οργασμού, με απώτερο σκοπό ίσως την αναπαραγωγή, ίσως και την παροδική χαρά.
Ανάλογα πώς θα το δει ο καθένας …η φύση –πάντως- μας άφησε αυτή την επιλογή.
Σειρά σας.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο ΚΩΣΤΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ γεννήθηκε το 1977 στην αστική Αθήνα, σε ένα σπίτι όπου η ιατρική ήταν κάτι βασικό και καθημερινό, σαν τα λαμπατέρ. Φοίτησε σε γυάλα γνωστού ιδιωτικού σχολείου, σπούδασε στη διαχρονική Ιατρική Σχολή Αθηνών και άρχισε να αναμειγνύεται με την ευρεία κοινωνία στα δημόσια νοσοκομεία. Έγινε ενδοκρινολόγος και άνοιξε τα φτερά του για την νωχελική Βοστώνη, για την Λαίδη των ΗΠΑ- την Ουάσιγκτον- και για το κοσμικό και ερωτικό Λονδίνο, στο Harvard, στο Yale, στο NIH και στο Imperial, που πέρα από τη βαθιά ακαδημαϊκή γνώση που του έδωσαν, του δίδαξαν τον κόσμο.
Μύρισε το χνώτο ξένων ανθρώπων, διεύρυνε τους ορίζοντές του και έκανε και διδακτορικό και είναι στα 40 άτομα παγκοσμίως με ειδίκευση στην ορμονική παχυσαρκία. Ασχολήθηκε με την έρευνα και τα μοριακά, έτσι για να πει ότι κέρδισε ένα προσωπικό στοίχημα, στο βάθος όμως γούσταρε να βλέπει λάιβ τους ασθενείς να γίνονται καλύτερα και να χαμογελάνε, όταν θεραπεύονται. Έτσι όρισε την ιατρική μέσα του και έτσι την ασκεί.
Λατρεύει τα αυτοκίνητα, που τα θεωρεί συνώνυμα της γυναίκας στην έλξη και στον έρωτα. Ταξιδεύει στον κόσμο, για να παρατηρεί τους ανθρώπους πολιτισμικά και, άθελά του, ερωτικά. Έζησε μια γεμάτη ζωή προσωπική, ικανή μάλλον να τον κάνει να έχει άποψη για τον έρωτα, τον εφήμερο και τον διηνεκή. Ως ενδοκρινολόγος και περιηγητής, ανέλυσε την τελολογία της φύσης πίσω από τις λέξεις, διέκρινε την ορμή από τα «πρέπει» και πιστεύει πως έβγαλε κάποιο συμπέρασμα.
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΚΩΣΤΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ
Έτος έκδοσης: 2021
ISBN: 978-960-438-235-4
Σελίδες: 130 Τιμή: € 14,84
11 Μαρτίου 2021
#1
Συγχαρητήρια!
22 Μαρτίου 2021
#2
Ορμόνες, μικρά μόρια, ικανά για όλα πρακτικά. Ορμόνες, μεταφορείς σημάτων βιοχημικών αν το δεις επιστημονικά, σημάτων ζωής και πεμπτουσίας, αν το δεις φιλοσοφικά. Γένους θηλυκού παρεμπιπτόντως. Σαν τις μάρκες των αυτοκινήτων. Ερωτικές και αλήτισσες μαζί.
Είναι μια στιγμή που η φύση ανοίγει διάπλατα, που οι αδένες αυξάνουν την έκκριση ορμονών, που η πλάση σε τοποθετεί εκεί που ανήκεις. Τη φορά που σε κάθε άνθρωπο ξυπνάει όλο αυτό το μεγαλειώδες δημιούργημα της υπόφυσης, του συντονιστή των ορμονών και μας ραντίζει με αυτή τη μαγεία των ορμονών που τρέχουν ιλιγγιωδώς μέσω του αίματος και ξυπνάνε τις γονάδες μας, τους όρχεις και τις ωοθήκες, και εμείς, οι πρωτόγονοι, φτερουγίζουμε σαν τις πεταλούδες.
Και μετά σεξ, με ή χωρίς συναίσθημα, με πιο πολλή ματαίωση, παρά χαρά. Και καλά με προοπτική, αλλά κατά βάθος ορμή και ένστικτο.
Μάλλον η φύση έστησε καλά αυτό το μαγικό και απίστευτα καλά οργανωμένο παιχνίδι, με το φλερτ, τον ερεθισμό, τη στύση, τη γυναικεία εφύγρανση και τελικά τον σεισμό των πολλών ρίχτερ που λέγεται οργασμός. Πιστεύει κανείς μας ότι αν δεν ήταν ωραία η ερωτική πράξη, θα την δοκιμάζαμε;
Έρως –λοιπόν– ανίκατε μάχαν, ή απλό κυνήγι οργασμού και ηδονής, φιλτραρισμένου και τυλιγμένου με λαμέ και φαντεζί περιτύλιγμα;
Τη νοιάζει λέτε τη φύση αν έχουμε οργασμό, ή μήπως απλά μας θολώνει, ώστε να κάνουμε απογόνους και να συνεχίσουμε το είδος;
Ιδού η απορία, ιδού και το κίνητρό μου να γράψω…
ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:
Ο ΚΩΣΤΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ γεννήθηκε το 1977 στην αστική Αθήνα, σε ένα σπίτι όπου η ιατρική ήταν κάτι βασικό και καθημερινό, σαν τα λαμπατέρ. Φοίτησε σε γυάλα γνωστού ιδιωτικού σχολείου, σπούδασε στη διαχρονική Ιατρική Σχολή Αθηνών και άρχισε να αναμειγνύεται με την ευρεία κοινωνία στα δημόσια νοσοκομεία. Έγινε ενδοκρινολόγος και άνοιξε τα φτερά του για την νωχελική Βοστώνη, για την Λαίδη των ΗΠΑ- την Ουάσιγκτον- και για το κοσμικό και ερωτικό Λονδίνο, στο Harvard, στο Yale, στο NIH και στο Imperial, που πέρα από τη βαθιά ακαδημαϊκή γνώση που του έδωσαν, του δίδαξαν τον κόσμο.
Μύρισε το χνώτο ξένων ανθρώπων, διεύρυνε τους ορίζοντές του και έκανε και διδακτορικό και είναι στα 40 άτομα παγκοσμίως με ειδίκευση στην ορμονική παχυσαρκία. Ασχολήθηκε με την έρευνα και τα μοριακά, έτσι για να πει ότι κέρδισε ένα προσωπικό στοίχημα, στο βάθος όμως γούσταρε να βλέπει λάιβ τους ασθενείς να γίνονται καλύτερα και να χαμογελάνε, όταν θεραπεύονται. Έτσι όρισε την ιατρική μέσα του και έτσι την ασκεί.
Λατρεύει τα αυτοκίνητα, που τα θεωρεί συνώνυμα της γυναίκας στην έλξη και στον έρωτα. Ταξιδεύει στον κόσμο, για να παρατηρεί τους ανθρώπους πολιτισμικά και, άθελά του, ερωτικά. Έζησε μια γεμάτη ζωή προσωπική, ικανή μάλλον να τον κάνει να έχει άποψη για τον έρωτα, τον εφήμερο και τον διηνεκή. Ως ενδοκρινολόγος και περιηγητής, ανέλυσε την τελολογία της φύσης πίσω από τις λέξεις, διέκρινε την ορμή από τα «πρέπει» και πιστεύει πως έβγαλε κάποιο συμπέρασμα.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Δες τι ορίζει αυτός ο μάγος της φύσης που λέγεται ορμόνη, που την έδωσε η φύση (ίσως και ο Θεός) για να γουστάρουμε, για να κινητοποιούμαστε, για να σηκωνόμαστε από τον καναπέ και να κυνηγάμε την αιτία της ύπαρξής μας, της παρουσίας μας στη φύση. Δες τι θα πει ένστικτο, γιατί δόθηκε το ένστικτο και τι χρειάζεται στο σώμα το οιστρογόνο, το ανδρογόνο και αυτή η μαγική και ερωτική χημεία που μας κάνει να βιώνουμε το ιερότερο των συναισθημάτων, τον έρωτα και την παρόρμηση.
[…]
Η αγάπη για την ψυχή και για το πνεύμα που συνοδεύεται από τη μετουσίωση σε ερωτική και σωματική συνένωση, είναι η επιτομή της επιθυμίας και της πραγμάτωσής της. Τώρα που γράφω βάζω στο ριπίτ ένα τραγούδι που για εμένα σημαίνει πολλά (δεν έχει σημασία, το ξέρω, απλά έχω σταγόνες ματαιοδοξίας και το γράφω, δε βαριέσαι). Στο ριπίτ για να κρατάει πάνω από 5 και 52 δευτερόλεπτα της κανονικής διάρκειας το τραγούδι και να μου δημιουργεί παρατεταμένη ατμόσφαιρα, τέτοια ώστε να ανατάσσομαι ψυχικά και να ανεβαίνω στο επίπεδο της συναισθηματικής και ψυχικής τελείωσης, τέτοιο ως είναι ο έρωτας και το νοερό ταξίδι.
Εικάζω ότι αν το ξαναδιαβάσω, θα πρέπει να είμαι μάλλον πιο ρομαντικός από πριν, από στιγμές που κατακεραύνωνα σκωπτικά συμπεριφορές και απόψεις εκκλησίας από τη μία και σύγχρονης πορνείας, από την άλλη. Για εμένα αυτή η μουσική τώρα είναι κάποιοι που κάποτε συνόδευσαν τα πρώτα μου ερωτικά σκιρτήματα στην εφηβεία, που λέγονται Simon & Garfunkel και που εξύμνησαν κάτι μεταξύ ροκ, ποπ και έρωτα, απογειώνοντας ορδές κόσμου στο Central Park της Νέας Υόρκης το 1981. Κάποιοι μουσικοί που απλά βρέθηκαν εκεί στην κατάλληλη στιγμή, τότε δηλαδή που οι εκλυτικές ορμόνες της υπόφυσής μου ξύπνησαν ένα πρωινό που έκανα μαθηματικά και με έκαναν να φτερουγίσω, να πεταρίσω σαν να έχω μια εσωτερική φούντωση και να σκεφτώ (για πρώτη φορά στη ζωή μου, εξ’ ου και το θυμάμαι) ένα κορίτσι από το σχολείο.
[…]
Τη φορά που σε κάθε άνθρωπο ξυπνάει όλο αυτό το μεγαλειώδες δημιούργημα της υπόφυσης, του συντονιστή των ορμονών και μας ραντίζει με αυτή τη μαγεία των ορμονών που τρέχουν ιλιγγιωδώς μέσω του αίματος και ξυπνάνε τις γονάδες μας, τους όρχεις και τις ωοθήκες, ώστε να παράξουν σεισμό πολλών ρίχτερ. Ρίχτερ ή μποφόρ, πολλά, τόσο πολλά που να μας κάνουν να ξανασκεφτούμε το κορίτσι μας οι στρέιτ, το αγόρι τους οι γκέι, τον όποιον ο διαφυλικός, ό,τι του γουστάρει του καθένα στην τελική σε αυτή τη φύση, γιατί απλά το γουστάρει και γιατί όσοι νόμοι και να βγουν, όσες νόρμες και να μπουν, θα το γουστάρει, θα τον ξυπνάει, θα τον καρδιοχτυπά και θα τον κάνει να νιώθει ότι πλημμύρισε με χαρά. Ρίχτερ και μποφόρ ικανά να απλώνουν πέπλο και να βάζουν ένα φίλτρο μπροστά από όλα, ώστε να τα βλέπει ο άνθρωπος ωραιότερα.
Στην ιατρική όλα ορίζονται ώστε να μπορούν να περιγραφούν. Αν λοιπόν ορίσουμε κάπως έτσι τον έρωτα, τότε είναι από τα ωραιότερα συναισθήματα και σας προκαλώ να τον αντιλαμβάνεστε ως τέτοιο, να τον ζείτε και να τον αφήνετε να μπει παντού. Τον ορίσαμε άλλωστε, άρα τον δεχθήκαμε, τον προσδιορίσαμε και τον περιγράφουμε. Μένει μόνο να τον αποδεχθούμε και να τον απενοχοποιήσουμε.
Μόνη παρέμβαση σε αυτό το μικρό ταξίδι που κάναμε σε αυτές τις σελίδες, μόνη παρέμβαση στον ορισμό που δώσαμε στον έρωτα, είναι ότι ο έρωτας έχει κάτι περισσότερο από στεγνή ιατρική περιγραφή και αυτό δεν είναι άλλο από το ότι μπορεί να οριστεί αυθαίρετα από τον καθένα. Ο καθένας μπορεί και δικαιούται να τον νιώσει με μουσική υπόκρουση από Βιβάλντι και Μπιτλς μέχρι λαϊκά καψουροτράγουδα πιωμένος και να τον νιώσει όπως θέλει, όσο θέλει, προς όποιον θέλει και για όσο θέλει.
Ο έρωτας είναι η σχετικά απτή περιγραφή της ψυχικής ανάτασης και ολοκλήρωσης, είναι το ωραίο χρωματιστό φίλτρο σε όλα.
Σε κάθε έμβιο ον, είναι το εναρκτήριο λάκτισμα σε ένα παιχνίδι που ξυπνάει όλες τις αισθήσεις να δουλέψουν και να ολοκληρωθούν σε μία μοναδικής ιερότητας ερωτική πράξη, κορύφωσης και οργασμού, με απώτερο σκοπό ίσως την αναπαραγωγή, ίσως και την παροδική χαρά.
Ανάλογα πώς θα το δει ο καθένας… η φύση –πάντως- μας άφησε αυτή την επιλογή.
Σειρά σας.
22 Μαρτίου 2021
#3
«Ο έρωτας είναι η σχετικά απτή περιγραφή της ψυχικής ανάτασης και ολοκλήρωσης, είναι το ωραίο χρωματιστό φίλτρο σε όλα».
Ο διαπρεπής ενδοκρινολόγος Κωστής Μιχαλάκης, χρησιμοποιώντας λόγο σύγχρονο και χειμαρρώδη, εμπλουτισμένο με απολαυστικά ευφυολογήματα, αναλύει και ανασυνθέτει ταυτόχρονα, κύτταρο το κύτταρο, ορμόνη την ορμόνη το μυστήριο της ερωτικής συμπεριφοράς του ανθρώπου. Αναζητά στην πολύπλοκη λειτουργία του ανθρώπινου σώματος την προέλευση της αρχέγονης επιθυμίας του. Στοχάζεται την τελειότητα της φύσης που βρίσκει το δρόμο της παρά την ματαιότητα του κυρίαρχου έμβιου οργανισμού να την χαλιναγωγήσει με κανόνες ευπρέπειας και να την περιορίσει με επίπλαστη ηθική.
Το βιβλίο, αν και μπορεί να διαβαστεί με ευχαρίστηση από ένα επιστήμονα της ιατρικής, απευθύνεται περισσότερο στον αμύητο αναγνώστη με στόχο τόσο να τον διασκεδάσει όσο και να ενεργοποιήσει το ενδιαφέρον του για το ίδιο του το σώμα.
Το βιβλίο
Ορμόνες, μικρά μόρια, ικανά για όλα πρακτικά. Ορμόνες, μεταφορείς σημάτων βιοχημικών αν το δεις επιστημονικά, σημάτων ζωής και πεμπτουσίας, αν το δεις φιλοσοφικά. Γένους θηλυκού παρεμπιπτόντως. Σαν τις μάρκες των αυτοκινήτων. Ερωτικές και αλήτισσες μαζί.
Είναι μια στιγμή που η φύση ανοίγει διάπλατα, που οι αδένες αυξάνουν την έκκριση ορμονών, που η πλάση σε τοποθετεί εκεί που ανήκεις. Τη φορά που σε κάθε άνθρωπο ξυπνάει όλο αυτό το μεγαλειώδες δημιούργημα της υπόφυσης, του συντονιστή των ορμονών και μας ραντίζει με αυτή τη μαγεία των ορμονών που τρέχουν ιλιγγιωδώς μέσω του αίματος και ξυπνάνε τις γονάδες μας, τους όρχεις και τις ωοθήκες, και εμείς, οι πρωτόγονοι, φτερουγίζουμε σαν τις πεταλούδες.
Και μετά σεξ, με ή χωρίς συναίσθημα, με πιο πολλή ματαίωση, παρά χαρά. Και καλά με προοπτική, αλλά κατά βάθος ορμή και ένστικτο.
Μάλλον η φύση έστησε καλά αυτό το μαγικό και απίστευτα καλά οργανωμένο παιχνίδι, με το φλερτ, τον ερεθισμό, τη στύση, τη γυναικεία εφύγρανση και τελικά τον σεισμό των πολλών ρίχτερ που λέγεται οργασμός. Πιστεύει κανείς μας ότι αν δεν ήταν ωραία η ερωτική πράξη, θα την δοκιμάζαμε;
Έρως –λοιπόν– ανίκατε μάχαν, ή απλό κυνήγι οργασμού και ηδονής, φιλτραρισμένου και τυλιγμένου με λαμέ και φαντεζί περιτύλιγμα;
Τη νοιάζει λέτε τη φύση αν έχουμε οργασμό, ή μήπως απλά μας θολώνει, ώστε να κάνουμε απογόνους και να συνεχίσουμε το είδος;
Ιδού η απορία, ιδού και το κίνητρό μου να γράψω…
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ
Ο συγγραφέας
Ο ΚΩΣΤΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ γεννήθηκε το 1977 στην αστική Αθήνα, σε ένα σπίτι όπου η ιατρική ήταν κάτι βασικό και καθημερινό, σαν τα λαμπατέρ. Φοίτησε σε γυάλα γνωστού ιδιωτικού σχολείου, σπούδασε στη διαχρονική Ιατρική Σχολή Αθηνών και άρχισε να αναμειγνύεται με την ευρεία κοινωνία στα δημόσια νοσοκομεία. Έγινε ενδοκρινολόγος και άνοιξε τα φτερά του για την νωχελική Βοστώνη, για την Λαίδη των ΗΠΑ- την Ουάσιγκτον- και για το κοσμικό και ερωτικό Λονδίνο, στο Harvard, στο Yale, στο NIH και στο Imperial, που πέρα από τη βαθιά ακαδημαϊκή γνώση που του έδωσαν, του δίδαξαν τον κόσμο.
Μύρισε το χνώτο ξένων ανθρώπων, διεύρυνε τους ορίζοντές του και έκανε και διδακτορικό και είναι στα 40 άτομα παγκοσμίως με ειδίκευση στην ορμονική παχυσαρκία. Ασχολήθηκε με την έρευνα και τα μοριακά, έτσι για να πει ότι κέρδισε ένα προσωπικό στοίχημα, στο βάθος όμως γούσταρε να βλέπει λάιβ τους ασθενείς να γίνονται καλύτερα και να χαμογελάνε, όταν θεραπεύονται. Έτσι όρισε την ιατρική μέσα του και έτσι την ασκεί.
Λατρεύει τα αυτοκίνητα, που τα θεωρεί συνώνυμα της γυναίκας στην έλξη και στον έρωτα. Ταξιδεύει στον κόσμο, για να παρατηρεί τους ανθρώπους πολιτισμικά και, άθελά του, ερωτικά. Έζησε μια γεμάτη ζωή προσωπική, ικανή μάλλον να τον κάνει να έχει άποψη για τον έρωτα, τον εφήμερο και τον διηνεκή. Ως ενδοκρινολόγος και περιηγητής, ανέλυσε την τελολογία της φύσης πίσω από τις λέξεις, διέκρινε την ορμή από τα «πρέπει» και πιστεύει πως έβγαλε κάποιο συμπέρασμα.
1 Ιουνίου 2021
#4
Ο ιατρός και συγγραφέας Κωστής Μιχαλάκης κουβεντιάζει με την Τίνα Πανώριου σε α΄ πρόσωπο:
«Έγινα ενδοκρινολόγος και τις διάβασα πολύ τις ορμόνες, που σε ιατρική χροιά είναι χημικές ουσίες με εργαστήριο, μετρήσεις και σημασία μεγάλη σε έλλειψη ή σε υπερεπάρκειά τους. Αυτά στα πρώτα χρόνια, του άγχους και του διαβάσματος και του νοσοκομείου…»
Σε α’ πρόσωπο ο ιατρός και συγγραφέας Κωστής Μιχαλάκης
Η «ενδοκρινολογία του έρωτα». Ο μέσος αυθόρμητος συνειρμός θα μπορούσε να είναι κάτι κοντά σε «φθηνό» ψυχολογικό δοκίμιο, με τάσεις της εποχής για εξήγηση των σχέσεων και του αδιεξόδου τους, που τυγχάνει μεγάλης αποδοχής στα σόσιαλ πλέον.
Θα μου πείτε, αν δεν είναι έτσι, γιατί το ονόμασες έτσι; Το ονόμασα έτσι όχι για να είναι πιασάρικο, εμπορικό ή κάτι τέτοιο, αλλά γιατί προσπάθησα, μέσα από τις γνώσεις μου, να απλοποιήσω (αλλά και να δείξω την πολυπλοκότητα) μιας διαδικασίας που καθορίζεται εν πολλοίς και από ορμόνες, τις πριγκίπισσες του πλανήτη των ενστίκτων μας (πριγκίπισσες γιατί είναι πολλές, αν ήταν μόνο μία, θα τολμούσα τον όρο βασίλισσα).
Λυρικό θα μου πείτε. Όχι τόσο, νομίζω, αν σκεφτεί κανείς ότι η φύση αποφάσισε (νομίζω σταδιακά εξελικτικά) να έχει μια με δύο ορμόνες για κάθε λειτουργία μας, που τελικά οδηγεί στην ικανοποίηση ενός ενστίκτου, το οποίο με τη σειρά του καλύπτει μια ζωτική για το σώμα λειτουργία.
Έγινα ενδοκρινολόγος και τις διάβασα πολύ τις ορμόνες, που σε ιατρική χροιά είναι χημικές ουσίες με εργαστήριο, μετρήσεις και σημασία μεγάλη σε έλλειψη ή σε υπερεπάρκειά τους. Αυτά στα πρώτα χρόνια, του άγχους και του διαβάσματος και του νοσοκομείου.
Μετά όμως; Όταν τις χώνεψα, όταν τις έμαθα και προχώρησα ένα βήμα παρακάτω, άρχισα να τις βλέπω σαν μυσταγωγία. Σαν ιεροτελεστία, σε μια ισορροπία. Αν αφήσουμε στην άκρη τις απαραίτητες για τη ζωή, οι άλλες, αυτές που καθορίζουν το φύλο και την έλξη, έχουν τέτοια μαγεία στη φάση και στην ηλικία που εκκρίνονται, ώστε να διδάξουν πολλά σε επίπεδο φιλοσοφικό και όχι λειτουργικό μόνο.
Ο ιατρός και συγγραφέας Κωστής Μιχαλάκης
«Μάλλον κάτι καλό θα προκύψει αν δούμε γιατί ήρθαμε στη φύση και ποιο ρόλο έχουμε, που δεν είναι άλλος από τη διαιώνιση τους είδους.»
Το σκίρτημα της εφηβείας, όλα αυτά που συντελούνται σε ένα χρόνο και κάνουν ένα αφελές παιδί να αρχίζει με τα ίδια μάτια ακριβώς, να βλέπει αλλιώς τον κόσμο και τους άλλους, ε μη μου πείτε, είναι μια εντυπωσιακή σηματοδότηση στον εγκέφαλο που στην ουσία αλλάζει οπτική. Αυτά τα μάτια που έβλεπαν κάτι απλά, να το κοιτάνε διαπεραστικά και με ένα κύκλωμα να δίνουν ερεθισμό στα γεννητικά όργανα και αίσθηση ευεξίας στον εγκέφαλο και στο συναίσθημα, είναι ιεροτελεστία, δεν σκέφτομαι κάτι άλλο πιο περιγραφικό.
Αυτό λοιπόν που κάποια στιγμή συνειδητοποίησα, όντως σε μια πλατεία της πάλαι ποτέ αστικής Αθήνας, είναι ότι τα ζώα κάνουν ακριβώς ό,τι ορίζει αυτή η ιεροτελεστία της ορμόνης με ένα ασυγκράτητο (εξ ου και ζωώδη) τρόπο, αδιαφορώντας για τις περιβάλλουσες συνθήκες. Δηλαδή το ένστικτο τους καλεί, τους μαγνητίζει, τους πάει στο θήραμα – στόχο και εραστή παροδικό (όλα παρόμοια είναι) και τους τυφλώνει, προκειμένου να εκτονώσουν την ορμή για λίγο, μέχρι να ξαναπάρει μπρος στον επόμενο οίστρο.
Κάπου εκεί απομυθοποίησα τα δικά μας, τα ανθρώπινα πρέπει, που μονίμως μας αναχαιτίζουν, γιατί κάποιος κάποτε έβαλε όρια (πάντα με σκοπιμότητα) και είδα ότι είμαστε ακριβώς ίδιοι με τα ζώα σε μηχανισμό ορμονικό και ενστικτώδη.
Η γλώσσα που χρησιμοποίησα δεν είναι άμεση για να ξυπνήσω κανέναν και να τον αιφνιδιάσω. Είναι έτσι γιατί έτσι σκέφτομαι, γιατί ασκώ μια επιστήμη πολύ θεωρητική στα πρώτα χρόνια και ακραία πρακτική στην πορεία, όταν ρουφήξεις μέσα σου όλα τα βιβλία και καταλάβεις ότι ο στόχος σου στη ζωή είναι να κάνεις τους ανθρώπους καλούς και γερούς, να κάνεις αποστολή στη ζωή σου το να βοηθάς τους άλλους.
Θα μου πείτε, με το να τους κάνεις να νιώθουν ίδιοι με τα ζώα τους κάνεις πιο καλά; Και αν τα ζώα είναι πιο σοφά από εμάς και ακολουθούν την φυσική πορεία πιο πιστά και με λιγότερη σκέψη;
Μάλλον κάτι καλό θα προκύψει αν δούμε γιατί ήρθαμε στη φύση και ποιο ρόλο έχουμε, που δεν είναι άλλος από τη διαιώνιση τους είδους. Του είδους και των ειδών γενικά, που αν δεν υπήρχε η μαγεία του έρωτα και της έλξης, δεν θα ένιωθαν ωραία αισθήματα, δεν θα έρχονταν σε επαφή και δεν θα αναπαράγονταν.