ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΓΑΛΙΑΝΟΥ-ΒΕΑΤΡΙΚΗ ΚΑΠΝΙΣΗ: ΤΡΙΩ ΓΕΝΝΙΩΝΕ ΡΙΖΙΚΟ, ΤΡΙΩ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΟΡΜΗΝΕΙΕΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ 30% ΕΚΠΤΩΣΗ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ:

www.politeia.gr

“Ωρέ Αγγέλικα, δεν τηνε γράφουμε εμείς ευτούνη την ομιλία;”

Ίσως είχε έρθει εκείνη η ώρα που όσα μας μεγάλωσαν κι έγιναν σώμα καθεμιάς ζητούσαν τώρα να “ομιλήσουν”, να γίνουν κοινό μας σώμα – ή καλύτερα, να μας δείξουν ότι όλα ετούτα τα χρόνια δεν ήταν παρά αυτό: το κοινό μας σώμα.

Έτσι μια βραδιά, στα μισά του Ιούλη του ‘17, αρχίνησε ένας ντελάλης να μιλεί στην πίσω μεριά μιας σκισμένης αφίσας από το πανηγύρι του Άη Λύπιου. Και δίπλα στον ντελάλη εμείς, να αναρωτιόμαστε πού ξεφύτρωσαν ετούτες οι αράδες, ποια γλώσσα μιλούσε στο αυτί μας και πέρναγε τώρα στο χαρτί.

Ήταν εκείνη που μας νανούριζε με τη φωνή της νόνας μας, που μας μάλωνε και μας κανάκευε με τη φωνή της μάνας και του πατέρα μας, εκείνη που έκανε την καλημέρα του γείτονα να μοιάζει θεατρική πράξη, της ορμήνεια της γρίας ποίηση και τα “χρυσά δώρα του Απόλλωνα” παιχνίδι στα χέρια και τα στόματα αγράμματων ανθρώπων που αιώνες τώρα έβγαζαν τέχνη απ’ τη ζωή. Τέχνη λαϊκή. Ήταν η γλώσσα που δε μαθεύτηκε στα βιβλία του σχολειού, που έσπαγε τις αλυσίδες της «εγγραματοσύνης», η γλώσσα που ήταν πέρα για πέρα βιωμένη.

Όλα ετούτα τα ακούσματα γίνανε «μιλήματα». Μιλήματα που μάλλον είχε έρθει πια ο καιρός να ακουστούν με φωνή γυναικεία. Αυτή ήταν η πηγαία ορμή και ανάγκη που έδωσε πνοή σε αυτή την έμπνευση της στιγμής. Κι αυτή απλώθηκε σε μια παρέα κοριτσιών που δεν τα ένωνε παρά η κοινή μνήμη, ο κοινός τόπος. Και που τελικά κοινός τους τόπος έγινε η επιστροφή στις προσωπικές μνήμες καθεμιάς, για να συναντηθούν και να ζωντανέψουν πάνω στη θεατρική σκηνή λίγους μήνες μετά.

Ό,τι θα διαβάσετε στις επόμενες σελίδες είναι γέννημα αγνής φιλίας και βαθιάς αγάπης για το νησί με τους μουρλούς, έξυπνους, ρομαντικούς, κανταδόρους, ενίοτε φαμφαρόζους και κουτοπόνηρους παπατζήδες. Αλλά, κυρίως, είναι γέννημα και θρέμμα εκείνων που μας έθρεψαν. Των πρωταγωνιστριών της Ζακυνθινής παιδικής μας ηλικίας, που είχε γεύση αυγολέμονο και κόκορο σάρτσα. Των γιαγιάδων μας.

Και μιας που τόσο παίνεμα τση κάμαμε ευτούνης τση γλώσσας, τα υπόλοιπα ας σας τα πει μοναχή τση.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Επίλογος

Κι έτσι που σας βλέπουμε ούλους φχαριστημένους

είναι καιρός μου φαίνεται να πάμε τσου επαίνους

Μα μην κοιτάτε προς τα δω, γυρίστε το κεφάλι

και δείτε ουλούθες γύρω σας, στση Ζάκυθος τα κάλλη.

Στα μάτια των γιαγιάδων μας, και στη γλυκειά τους γκρίνια

στο βούρδουλα πατέρα μας, στης μάνας μας την τσίνια.

Στο νόνο μας που ολημερίς όργωνε το χωράφι,

στις ‘γγόνες που τσι τρώουνται μη μείνουνε στο ράφι.

Για ούλο τούτο που’ δατε, εσείς είστε η αιτία

όπου μας δίνατ’ έμπνευση από μικρά παιδία.

Κι από μωρά μας σέρνατε να βλέπουμε ομιλίες

ν’ακούμε τσι καντάδες μας, τσου ψάρτες στσι εκκλησίες.

Κι έτσι εβουτηχτήκαμε πατόκορφα στην τέχνη

που σα λουλούδι άνθισε στον τόπο αυτό που ζέχνει.

Και όσο αγωνιζόμαστε για να μοσχοβολάει

σκουπίδια δε φοβόμαστε, όποιος κι αν τ’ αμολάει.

Τα μέσα τα σκουπίδια μας λίγο να μαζωχτούνε

στο όμορφο νησάκι μας θαύματα θα γενούνε.

Κάποιος μας εευλόησε στον τόπο αυτό να ζούμε

Κι αμα λίγο ψάξουμε, διαμάντια θε να βρούμε.

Την τέχνη να ξεθάβουμε, όπου την έχουν θάψει

την ιστορία χέρι λαού μονάχα θα την γράψει.

Λαού που ξέρει να εκτιμά ό,τι πίσω έχει μείνει

ό, τι απ΄ τσου παππούδες μας καθένας τους αφήνει.

Γιατί ό,τι βγαίνει απ’ την ψυχή και κουβαλάει μνήμες

δεν μπορεί να’ ναι ψεύτικο, σαν τούτες δω τσι ρίμες.

Που κάποιοι λεν ότ’ ήρθανε ανατροπή να φέρουν,

γιατί…. οι νέοι από παράδοση «τι τάχατες να ξέρουν;»

Μα αυτό που λένε «ανατροπή», εμείς λέμε «συνέχεια»

γι’ αυτό, ας μην τρωόμαστε τίνος είναι τα έχια.

Γυναίκες, κι άντρες και παιδιά χωρά η παράδοσή μας,

κι να΄στε ούλοι σας καλά που ήσαστε μαζί μας.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ:

Η Αγγελική Αγαλιανού γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1991 και από την ηλικία των 18 κατοικεί στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος στη Διαπολιτισμική Επικοινωνία και Εκπαίδευση του Newcastle University της Αγγλίας. Έχει σπουδάσει κλασσικό πιάνο στο Ωδείο Νίκος Σκαλκώτας και είναι απόφοιτη της «Σχολής Αφηγηματικής Τέχνης» του Κέντρου Μελέτης και Διάδοσης Μύθων και Παραμυθιών. Πέραν της διδασκαλίας Αγγλικών και πιάνου, από το 2017 ασχολείται με την αφήγηση λαϊκών παραμυθιών για ενήλικες και παιδιά. Η επαφή της με τα λαϊκά παραμύθια και την προφορικότητα ήταν η αφορμή να στραφεί στη δική της λαϊκή κληρονομιά. Αυτή η πρώτη της συγγραφική απόπειρα είναι προϊόν της αγάπης της για τη Ζακυνθινή λαϊκή προφορική παράδοση, η οποία ηχούσε στα αυτιά της φυσικά, μιας που είχε την τύχη, από μικρό παιδί, να βλέπει τον πατέρα της, Αντώνη Αγαλιανό, να γράφει και να παίζει σε «ομιλίες».

Η Βεατρίκη Καπνίση γεννήθηκε στην Αθήνα το 1995 και μεγάλωσε στη Ζάκυνθο μέχρι την ηλικία των 18. Είναι απόφοιτη της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης από το 2017 ενώ το έτος 2013-2014 εισήχθη στο τμήμα των πολιτικών μηχανικών του ΕΜΠ. Έχει συμμετάσχει σε πλήθος παραστάσεων, μεταξύ άλλων, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στο «Ανοιχτό Στούντιο: Βlackbox»της ΚΣΟΤ, τα έτη 2016 και 2017. Περαιτέρω σεμιναριακή εκπαίδευση εντός και εκτός Ελλάδας έχει καθορίσει τη σχέση της με το χορό. Αυτή η ομιλία, πρώτη της συγγραφική απόπειρα, είναι απόδειξη βαθιάς αγάπης για το θέατρο καθώς και για την Ζακυνθινή της καταγωγή και κουλτούρα.