ΑΠΟΚΤHΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ με έκπτωση 30% ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ:
Αντιστιγμές
Between You and Stavros Katsas
November 23 at 12:55pm
Όπως σου υποσχέθηκα διάβασα το έργο σου υπό την επήρεια κρασιού. Για την περίσταση διάλεξα
Πόρτο. Γλυκό και βαρύ. Έξω χιονίζει. Ιδανικό περιβάλλον για έμπνευση και δημιουργία.
Τώρα που το σκέφτομαι το Πόρτο, επειδή μοιάζει με τη Μαυροδάφνη μου θυμίζει το ταξίδι μας στην Πάτρα πριν από πολλά πολλά χρόνια. Βράδυ με το ΚΤΕΛ, ο οδηγός να τρέχει και εμείς να καθόμαστε γαλαρία και ο αέρας να μας χτυπάει. Ωραία χρόνια τότε. Σχεδιάζαμε και ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη με το παλιό σου Citroen, αλά Βαλκανιζατέρ, το πραγματοποιήσαμε τελικά;
Έχω ζήσει κι εγώ αντιστιγμές. Αυτή η λέξη μου φέρνει στο μυαλό ήχο ηλεκτρικής κιθάρας, ένα κρεβάτι κι ένα κορίτσι να καπνίζει στο πάτωμα. Το πρόσωπό της δε φαίνεται με την πάροδο του χρόνου και τ όνομά της καλώς ή κακώς δεν το συγκράτησα. Εσύ ξέρω πως μεθούσες εκείνο το βράδυ σε κοντινό μπαρ. Μόλις τελείωσε η ερωτική πράξη με παράτησε και κάθισε στο πάτωμα. Πάτησε το play στο κασετόφωνο και άκουγε Διάφανα Κρίνα. Και εγώ εκεί μόνος στο κρεβάτι, αναζητώντας σεξ για να καταπολεμήσω τις
εσωτερικές μου μοναξιές, κατέληξα προσωρινά παρατημένος να προσπαθώ να διακρίνω το θηλυκό μέσα από τους καπνούς κι ένα φεγγάρι άδειο και παγωμένο να ψυχορραγεί απ’ την μπαλκονόπορτα. Ναι θα μπορούσε να ’ναι ιστορία του Bukowski απ’ το βιβλίο που μου δώρισες κάποτε. Ας μην πλατειάζω όμως
με τα δικά μου. Από που να αρχίσω δεν ξέρω. Σε ξέρω αρκετά χρόνια και σε έχω δει και στα πάνω και στα κάτω σου. Και
στα βαριά και στα ελαφριά με την καλή έννοια. Ανεξαρτήτως όμως το πως διάλεγες να απολαμβάνεις ή να σπαταλάς τη ζωή και να διαφημίζεις ή να δυσφημίζεις τον εαυτό σου προς τα έξω, πάντα υπήρχε προβληματισμός κάπου εκεί μέσα. Άλλες φορές τον κρύβεις καλά, άλλες απλά δε σε νοιάζει. Και αυτό ακριβώς βγαίνει μέσα από αυτά που διάβασα. Το ποιητικό τούτο πόνημα δεν είναι τίποτα παραπάνω από την αυτοβιογραφία σου για μένα που σε ξέρω. Ο κόσμος γύρω σου μέσα απ’ την καυστική σου ματιά.
Τι διέκρινα διαβάζοντας το καθένα ξεχωριστά αλλά και όλα μαζί σα μια μεγάλη ιστορία;
Μια διαφορετική προσέγγιση απέναντι στη μελαγχολία, τη ματαιότητα, τη μοναξιά, την απομόνωση μεταξύ των συντρόφων, την έλλειψη ουσίας στην αναζήτηση του εφήμερου σεξ, τον τρόμο της καθημερινότητας, την απέχθεια για την υποκρισία και το θεαθήναι. Τα προσεγγίζεις όλα με μια αναρχική και συνάμα
ωμή λυρικότητα ή μήπως θα έπρεπε να πω καλύτερα με λυρική ωμότητα και αναρχία;
Θαυμάζω την ικανότητά σου να προσδίδεις με τόση μεγάλη επιτυχία διττή έννοια στη λέξη αντιστιγμή.
Τολμώ να πω σε ζηλεύω. Εγώ, ρομαντικός από τη φύση μου, αποφάσισα να κυνηγήσω το όνειρο περιδιαβαίνοντας χώρες πολλές φεύγοντας μακριά από την Ελλάδα χωρίς να λογαριάζω τίποτα. Ίσως να είναι θάρρος, ίσως και δειλία. Όσο το σκέφτομαι πάντως, θέλω να επιστρέψω πίσω, όχι γιατί μου λείπει η
Ελλάδα αλλά γιατί μου λείπουν οι μικρές αντιστιγμές με τους φίλους και ειδικά οι δικές μας αμπελοφιλοσοφίες στο Divani τα καλοκαίρια. Κι ας μη δούμε απ’ την ίδια σκοπιά ριζικά τα πράγματα, κι ας περιοριστώ τελικά στο να ζωγραφίζω εξώφυλλα για τα συγγραφικά σου έργα, είναι αρκετό.
Σε ευχαριστώ σύννονε που μοιράστηκες μαζί μου τον ποιητικό σου κόπο.
Σ.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Τεό Παπαντωνόπουλος γεννήθηκε
και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στο Εθνικό
Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι καθηγητής στη
δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Αυτή η συλλογή κειμένων και στίχων ξεκίνησε το 2007, αφού στοίχειωσε μέσα του, από ένα τυχαίο γεγονός η έννοια της αντιστιγμής.
Ολοκληρώθηκε με τη βοήθεια των μαθητών του, που κατάφεραν να
χαρτογραφήσουν με απόλυτη επιτυχία με τα μολύβια, τις νερομπογιές και τα πινέλα τους, τους δρόμους που δεν περπάτησαν οι λέξεις.
Ένα ποίημα από το βιβλίο:
Απόψε
Θα προσευχηθώ ξανά για Σένα
Και θα Τον ευχαριστήσω που Σ’ έφερε
Θα Του κλαψουρίσω και θα Του φορτωθώ
Να Σου στέλνει όμορφα ονείρατα παιδικά
Μιας και τα δικά μου δε βγαίνουν
Αύριο
Θα Τον πολεμήσω και θα Τον καταραστώ
Που επέτρεψε να γεννηθώ
Και να Σου φέρομαι σαν «άθεος»
Συγγραφέας: Τεό Παπαντωνόπουλος
Έτος έκδοσης: 2011
ISBN: 978-960-438-125-8
Σελίδες: 40
Τιμή: 12€
13 Νοεμβρίου 2011
#1
Ένα ιδιαίτερο και προσεγμένο δημιούργημα, μια συλλογή με ροή στην οποία ο συγγραφέας αποκαλύπτει την αληθινή πλευρά του έρωτα. Καυστικά ρομαντικό και ειλικρινές κοσμημένο με δημιουργήματα νέων παιδιών, με άγγιξε απροσδόκητα…
13 Νοεμβρίου 2011
#2
“Δεν έχω το κατάλληλο ένδυμα ψυχής, για να ντύσω με λόγια το μεγαλείο του Τεό Παπαντωνόπουλου”…Φρονώ, πως αυτή η δήλωση που έκανε για τον ποιητή ο προϊστάμενός του Γεώργιος Ζώης (φιλόλογος-ιδιοκτήτης ομόνυμων εκπαιδευτηρίων), εξωμοιώνεται,πλήρως, με τη σκέψη όλων μας για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του ποιητή.
Δεν υπάρχουν λόγια, μοιάζουν πολύ φτωχά. Δεν υπάρχουν λέξεις, φαντάζουν ανεδαφικές. Μόνο εσύ και το έργο σου υπάρχουν, πέρα απο κάθε λογική, δίχως όρια,μακριά απο κάθε φαντασία…
Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει…
Σ’ ευχαριστώ
13 Νοεμβρίου 2011
#3
Το βιβλίο αυτό δεν είναι μια κλασσική ποιητική συλλογή… Δίνει μια άλλη διάσταση στο θέμα του έρωτα και της ζωης… Και μέσα από αυτό το βιβλίο σαράντα σελίδων μπορούμε να διαπιστώσουμε εκείνες τις στιγμές που όλοι μας έχουμε κάτσει και αναρωτηθεί τι όντως έχει σημασία και τι όχι, καθώς και εκείνες αντιστιγμές που μας έχουν αλλάξει την ζωή, τον τρόπο αντίληψης των πραγμάτων και την οπτική γωνία τους. Ο έρωτας έχει μία άλλη μορφή, όχι αυτή την γλυκανάλατη που επικρατεί στις μέρες μας. Πάει στην διάσταση του ονείρατου, αλλά του πραγματικού ονείρατου, δηλαδή της καθημερινότητας. Γιατί η καθημερινότητα είναι ένα όνειρο μέσα από αυτό το βιβλίο. Ένα παιδικό όνειρο που ήρθε να αλλάξει τα δεδομένα..
13 Νοεμβρίου 2011
#4
Και δεν έβαλα και όνομα… αν γίνεται προσθέστε το!!! Ευχαριστώ!
1 Δεκεμβρίου 2011
#5
oΣήμερα κάποια στιγμή της ημέρας είχα τόσα νεύρα και πίεση που εκείνη τη στιγμή με λύτρωσες!!! ΝΑΙ, ΜΕ ΛΥΤΡΩΣΕΣ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΕ!! Άρχισα να διαβάζω μη καταλαβαίνοντας τα 2 πρώτα ποιήματα σου από τα νεύρα μου, συνέχισα λόγω διαφυγής της στιγμής, με έκανες να ξεφύγω, να ξεχαστώ και να απολαύσω αυτό που είχα στα χέρια μου… Κατάφερες να νιώσω ότι πολλές αντιστιγμές και ονείρατα που γράφεις συμβαδίζουν με μένα…αλλά σίγουρα και όχι μόνο με μένα! Αισθάνθηκα ότι για κάποιους ίσως και να υπήρξα ο τίτλος του βιβλίου σου ( ακούγεται ψωνίστικο! αλλά όχι, όλοι είμαστε γεμάτοι αντιστιγμές και ονείρατα. είτε σαν ιδέα είτε σαν ύπαρξη.) Ξαφνιάστηκα γιατί διάβασα κι εγώ κάποιες στιγμές της ζωής μου, όσο παράξενο και αν σου ακούγεται, μέσα στις σελίδες αυτές…
Φτάνοντας στο τελευταίο ποίημα, αλήθεια, απογειώθηκα γιατί αν και πιο κομψό σαν επίλογος της συλλογής σου, θεωρώ πως ήταν η πιο αληθινή και ωμή ομολογία -εξομολόγηση στον εαυτό σου? στον θεό? στον πραγματικό ερώτα? δεν ξέρω, αλλά με έκανες να αναρωτηθώ!
Δια μαγείας μ’ έκανες να θυμηθώ, να φανταστώ, να αναρωτηθώ και ο τελικός στόχος να ξεχαστώ, να ηρεμήσω να ταξιδέψω και να ταξιδευτώ …Ήταν μήπως αυτό μια αντιστιγμή μου διαβάζοντας δικές σου αντιστιγμές?!
Είμαι περήφανη που είχα ένα τέτοιο καθηγητή και ακόμη πιο πολύ που έχω έναν ιππότη – φίλο…!!!
11 Δεκεμβρίου 2011
#6
Ονείρατα και αντιστιγμές ένας τίτλος που σου υπόσχεται πολλά,σε κάνει να ταξιδεύεις και να κάνεις εικασίες για τι επρόκειτο να διαβάσεις.Αυτά σκέφτηκα μόλις ήρθα αντιμέτωπη με το βιβλίο σου.Το άνοιξα, άρχισα να το διαβάζω και να προσπαθώ να αποκωδικοποιώ την κάθε σελίδα μάταια δεν τα κατάφερα και έτσι αποφάσισα να αφεθώ.Μέσα στο βιβλίο σου είδα σε πολλά σημεία το χθές,το τώρα και ίσως το αύριο μου.Με ταξίδεψες καιμου έδειξες την άλλη πλευρά του έρωτα…..και αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία.Σε ευχαριστώ
16 Δεκεμβρίου 2011
#7
Ονείρατα και αντιστιγμές
Ακόμα κι αν ο τίτλος δεν είναι οικείος στα αυτιά κάποιων, ονείρατα και οι αντιστιγμές υπάρχουν στις ζωές όλων μας.
Για μένα αυτές οι έννοιες είναι παρόμοιες. Τα όνειρα είναι οι αντιστιγμές μας την ώρα που κλείνουμε τα μάτια μας στο τέλος της ημέρας και οι αντιστιγμές όνειρα που κάνουμε με μάτια ορθάνοιχτα.
Μεταφερόμαστε σε παράλληλα σύμπαντα και βλέπουμε τι θα γινόταν αν…
Αν είχαμε πάρει διαφορετικές αποφάσεις, αν είχαμε κάνει άλλες επιλογές, αν είχαμε αλλάξει μια μικρή λεπτομέρεια, αν ακόμα κι αυτή τη στιγμή αντί να σκεφτόμαστε τα παράλληλα σύμπαντα και το νόημα της ύπαρξής μας, δίναμε μεγαλύτερη σημασία στο τώρα.
Οι αντιστιγμές μας είναι κομμάτι του εαυτού μας. Είναι τα θέλω μας που δεν έγιναν πρέπει και δεν καταφέραμε ποτέ να τα κάνουμε πραγματικότητα, είναι ο μελλοντικός εαυτός μας ή κάποιος που αφήσαμε πίσω, είναι η έξοδος από την ρουτίνα, είναι αναμνήσεις που άλλες φορές μας πληγώνουν κι άλλες φορές μας δίνουν ελπίδα και χαρά, είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθεις πως είσαι μόνος μέσα στο πλήθος, που δε σε χωράει ο τόπος και που νοητά φεύγεις για να μην πνιγείς, είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα.
Αυτό το βιβλίο λοιπόν μας φανερώνει κομμάτια της προσωπικότητας του ποιητή. Συμφωνώντας απόλυτα με τον Σταύρο Κατσά την άποψη του οποίου διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο, εκτός από μια εξαιρετική ποιητική συλλογή αυτό το βιβλίο αποτελεί και μια μορφή αυτοβιογραφίας. Προσωπικές στιγμές, αυστηρή αυτοκριτική, μελαγχολία, εκμυστηρεύσεις, κρυμμένες ενοχές, ωμή πραγματικότητα και περιπλανήσεις από στιγμές σε καταστάσεις κι από πρόσωπα στους λαβυρίνθους του “εγώ”.
Δεν πρόκειται για μια ακόμα ρομαντική συλλογή ποιημάτων που εκθειάζουν τον έρωτα και τη φύση, την ομορφιά και τη γυναίκα, αλλά για έντονη γραφή που απαξιεί για τα παραπάνω. Μιλάει για μια ζωή αληθινή και παρόλο που αφορά όνειρα και αντιστιγμές τίποτα δεν είναι ωραιοποιημένο και εξευγενισμένο.
Αυτό που είναι όμως πιο σημαντικό είναι πως μέσα από αυτά τα ποιήματα, μέσα απ’ αυτή την αυτοβιογραφία, δε θα βρούμε εκεί να κρύβονται μόνο κομμάτια της ζωής του ποιητή, αλλά και δικά μας. Γιατί ακόμα κι αν δεν το νιώσαμε ποτέ, αυτές οι εικόνες από εκείνο το καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα που όλοι έχουμε φυλαγμένες στο πίσω μέρος του μυαλού είναι μια αγαπημένη ανάμνηση από τα περασμένα, μια φωτογραφία εσωτερική που πάγωσε το χρόνο, μια δική μας αντιστιγμή.
29 Ιανουαρίου 2012
#8
Μετά από κείνη την πρώτη βιαστική ανάγνωση, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου γεμάτος απορίες…
Πως άραγε μέσα σε τόσες λίγες σελίδες να χώρεσε ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής μας; Το πρωινό ξύπνημα για το σχολείο και τα φοιτητικά ξενύχτια. Οι οικογενειακές συνάξεις στις γιορτές κι οι πρώτες διακοπές ερήμην της γονικής κηδεμονίας. Το πρώτο της βλέμμα εκείνη τη μέρα και το βλέμμα της εκείνη την πρώτη νύχτα. Οι φίλοι που έμειναν κι εκείνοι που έφυγαν…
Πως είναι δυνατόν τόσες λίγες αντι-στιγμές να συν-χωρέσουν ανεκπλήρωτους έρωτες και σχέδια για ταξίδια που δεν έγιναν ποτέ. Ιδέες που παρέμειναν πεισματικά απραγματοποίητες και στίχους που τελικά δεν βρήκαν το θάρρος να γραφτούν. Ευκαιρίες που επέμειναν να μοιάζουν χαμένες και βραδιές με αστέρια που τελικά δεν θα καταμετρηθούν…
Ο ύπνος με πήρε αρκετές ώρες μετά, συνομολογώντας κι εγώ στην διαπίστωση του Ελύτη, πως η ποίηση τελικά αντιπροσωπεύει το μόνο χώρο όπου η δύναμη του αριθμού δεν έχει πέραση.
Ευχαριστούμε πολύ..
Θοδωρής Μπέης
2 Φεβρουαρίου 2012
#9
ειναι πραγματικα συναρπαστικο να σου επιτρεπεται να μπαινεις στο μυαλο ενος ανθρωπου που μολις πριν λιγους μηνες γνωρισες… και να μαθαινεις τι κρυβεται εκει μεσα.. ευχαριστω για την ομορφη εμπειρια…
8 Φεβρουαρίου 2012
#10
Και η δόξα και η υστεροφημία του μετά,
Αν υπάρξει…
Θα ευλογεί και θα σιχτιρίζει
Πίσω που ξέμειναν αντιστιγμές
(Αν και δεν θα είχα μέσα μου την δύναμη, ο αγώνας να με κάνει ευτυχισμένο και δεν θα άντεχα να μην δω μια στιγμή επιτυχίας… Αυτό είναι το κομμάτι που με κάνει να το διαβάζω ξανά και ξανά!)
24 Φεβρουαρίου 2012
#11
Ασυνηθιστο, κραταει αμειωτο το ενδιαφερον μεχρι την τελευταια σελιδα και σε αφηνει με το ερωτηματικο ……..ποτε θα διαβασω το επομενο?
8 Απριλίου 2012
#12
Από τότε που έπεσε στα χέρια μου, το συγγραμμα τούτο αποτελεί την παρέα μου μεσα στη βαλιτσα. Το λαμπατέρ φωτίζει το δωμάτιο του ξενοδοχειου καθώς χαζευω το ποτάμι έξω απο το παράθυρο.
Ξεκιναω λοιπόν να απαριθμώ και να περιγράφω. Μα όχι, πριν το κάνω θέλω να πω ευχαριστώ. Δεν περίμενα ότι διαβάζοντας το Ονείρατα και Αντιστιγμές θα πλημμύριζα με τόσο συναισθήματα. Νοσταλγία για μακρινές αναμνήσεις που διάλεξα να τις αφήσω στη λήθη. Δε ντρέπομαι να το παραδεχτώ πως δάκρυσα.
Νο 5: για κάποιο λόγο μπορώ να φέρω την εικόνα στο μυαλό μου, ελληνικό καφέ με θέα τα έλατα , η Βυτινα, τα βουνά, το τζάκι…
Νο 7: ολα τα κρατησα σφιχτά για να ταξιδεύω πίσω. Τα ονόματα αλλάζουν, η γλυκά στο στόμα παραμένει ίδια αν και τόσο μακρινή πια που μετά βίας μπορώ να γευτώ.
Νο: 17: με πιάνει μελαγχολία. Και που λες θα χαθω; Ευχή ή κατάρα ; Πόνος ναι, αλλά τόσο γλυκά εθιστικός.
17γ και 24α: το δάκρυ που λέγαμε
Δε διαλέγω αγαπημένο προς το παρον, ίσως γιατί δεν έχω μεταφράσει ακόμα τη σημασία του κάθε ποιήματος για μένα. Απλά ένα μεγάλο ευχαριστώ στο δημιουργό για τη συντροφιά κ το ταξίδι μέσα από τις λέξεις του.
11 Ιουλίου 2012
#13
Πρωτοποριακή ποίηση! Χωρίς “κλισέ”. Προβληματίζει τον νου αλλά και διεγείρει το συναίσθημα. Απευθύνεται σε όλους αλλά και στον καθένα ξεχωριστά. Γιατί ο καθένας από εμάς μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του σε ένα ή περισσότερα από τα ποιήματα.
20 Αυγούστου 2013
#14
Σύγχρονο – Επίκαιρο – Ελκυστικό – Ταξιδιάρικο…
7 Μαρτίου 2014
#15
http://www.youtube.com/watch?v=zmCVvZYHS-E
24 Ιουνίου 2014
#16
Με το που αντίκρισα τον τίτλο του βιβλίου χαζεύοντας στο βιβλιοπωλείο, έπιασα τον εαυτό μου για αρκετά δευτερόλεπτα να μην μπορεί να αντιδράσει… απλά είχα χαθεί στο βαθύτερο νόημα αυτών των δύο λέξεων…στα Ονείρατα και στις Αντιστιγμές….!
Τότε μόλις συνειδητοποίησα πως αυτή ήταν η δικιά μου Αντιστιγμή!!!
Χωρίς δεύτερη σκέψη το είχα ήδη πάρει και μέσα στην επόμενη ώρα το είχα διαβάσει… όλο……! (40 σελίδες είναι!-“σιγάάάά!!!”… θα πεις κάποιος!!!)
Μπορεί οι σελίδες να βγαίνουν εύκολα… όμως το νόημα της συγκεκριμένης ποιητικής συλλογής σου μένει, σε αγγίζει, σε αντιπροσωπεύει…και κάπου, κάτι μέσα σ όλο αυτό, θυμίζει και μια δικιά σου αντιστιγμή, ένα δικό σου ονείρατο!!! Εγώ προσωπικά έπιασα τον εαυτό μου να ταυτίζεται σε αρκετά σημεία με τον συγγραφέα, σαν να κρυφοκοίταζα από κάποιο σημείο του σπιτιού στη Βυτίνα και μετά σαν να συνάντησα σε κάποια βόλτα μου αυτό το πανέμορφο Χάσκι με το καθηλωτικό βλέμμα του και τέλος ασυναίσθητα κοίταξα την παλάμη μου για να βρω και ‘γω τα αποτυπώματα από κάποιο φιλί στο χέρι μου…
Δικές μου αντιστιγμές που τις συνειδητοποίησα διαβάζοντας αυτό το αξιόλογο σύγγραμμα … Όλοι μας έχουμε αντιστιγμές, όλοι μας έχουμε ονείρατα…αρκεί να κλείσουμε τα μάτια μας και να αφεθούμε… Αλλιώς διαβάζοντάς σε……να τις βρω και να χαθώ σ’ ένα ταξίδι….. χωρίς “πρέπει”, “μη” και όρια…!!!
Καλή ανάγνωση σε όποιον το κρατάει αυτή τη στιγμή στα χέρια του…
…και καλό ταξίδι μέσα σε ονείρατα που μας πλημμυρίζουν με όμορφες αντιστιγμές… (!)
Ράνια