“Ωρέ Αγγέλικα, δεν τηνε γράφουμε εμείς ευτούνη την ομιλία;” Ίσως είχε έρθει εκείνη η ώρα που όσα μας μεγάλωσαν κι έγιναν σώμα καθεμιάς ζητούσαν τώρα να “ομιλήσουν”, να γίνουν κοινό μας σώμα - ή καλύτερα, να μας δείξουν ότι όλα ετούτα τα χρόνια δεν ήταν παρά αυτό: το κοινό μας σώμα. Έτσι μια βραδιά, στα μισά του Ιούλη του ‘17, αρχίνησε ένας ντελάλης να μιλεί στην πίσω μεριά μιας σκισμένης αφίσας από το πανηγύρι του Άη Λύπιου. Και δίπλα στον ντελάλη εμείς, να αναρωτιόμαστε πού ξεφύτρωσαν ετούτες οι αράδες, ποια γλώσσα μιλούσε στο αυτί μας και πέρναγε τώρα στο χαρτί. Ήταν εκείνη που μας νανούριζε με τη φωνή της νόνας μας, που μας μάλωνε και μας κανάκευε με τη φωνή της μάνας και του πατέρα μας, εκείνη που έκανε την καλημέρα του γείτονα να μοιάζει θεατρική πράξη, της ορμήνεια της γρίας ποίηση και τα “χρυσά δώρα του Α... Διαβάστε περισσότερα.

Πρόκειται για προσέγγιση της παρουσίας του γιατρού Διονύση Πυλαρινού στην Ζάκυνθο στο διάστημα 1927-2007 με τη ματιά του γιού του Μπάμπη Πυλαρινού, των φίλων και των συνεργατών του. Ανθρώπων που δραστηριοποιήθηκε μαζί τους στους χώρους που κυρίως κινήθηκε: • Ιατρικό λειτούργημα, • Δημαρχιακό και βουλευτικό αξίωμα, • Προεδρία Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων. Μαρτυρίες για το πώς προχώρησαν πολλά πράγματα στο νησί αλλά και πώς ματαιώθηκαν πολλά επίσης. Μαρτυρίες για τον τρόπο που γιατρός αντιδρούσε στις καταστάσεις που αντιμετώπισε. Ο Πυλαρινός έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής ως υποστηρικτικός, συμπαραστάτης και προστατευτικός για ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού του περιβάλλοντος, όπου έκρινε ότι υπήρχε ανάγκη. Κι αυτό έμεινε στη μνήμη του της Ζακυνθινής κοινωνίας. Στο βιβλίο περιλαμβάνονται και τ�... Διαβάστε περισσότερα.

Ο παπα-Νικολός Κουτούζης, μια από τις παράξενες αλλά και τις πιο σημαντικές μορφές των Νεοελληνικών Γραμμάτων, μίλησε με το χρωστήρα του, την ιδιόμορφη ζωή του αλλά και με τη γλώσσα της καθημερινής ζωής της εποχής του. Μια γλώσσα συνηθισμένη στη σατιρική ποίηση του καιρού του – αλλά κι όχι ξένη στην παγκόσμια σάτιρα – μια γλώσσα άμεση και ικανή να τον φέρει κοντά και στους απλούς Ζακυνθινούς του 18ου αιώνα. Οι μεταγενέστεροι θεώρησαν αυτή τη γλώσσα αισχρή, τολμηρή και ανήθικη. Δημιουργώντας για τον εαυτό τους δικαίωμα αποσιώπησης γεγονότων της Ιστορίας, δημοσίευσαν τα πιο πολλά του ποιήματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μιας δικής τους ηθικολογίας, ασφαλώς όχι ηθικής. Έτσι μας «γνώρισαν» έναν Κουτούζη μέσα από ποιήματα ουσιαστικά δικά τους, καμωμένα από τις όποιες λέξεις του ενέκριναν! (ο Αριστοφάνης και ο Ρα�... Διαβάστε περισσότερα.

Σκοπός του βιβλίου είναι η καταγραφή των αυθενικών ζακυνθινών συνταγών, έτσι όπως αναφέρονται στις ζακυνθινές εφημερίδες και περιοδικά του 19ου αιώνα, ώστε να διασωθούν στο χρόνο και να αξιοποιηθούν στο σήμερα. Η Ζάκυνθος, όπως και τα υπόλοιπα Επτάνησα, ήταν για οκτώ αιώνες κάτω από δυτική κατοχή. Οι Ιταλοί, και κυρίως οι Ενετοί, επηρέασαν την αρχιτεκτονική, την τέχνη, τη γλώσσα, τη μουσική, την κοινωνία καθώς και τη μαγειρική παράδοση.Οι Γάλλοι επί Ναπολέοντα κατέκτησαν τα νησιά για μικρό χρονικό διάστημα και τα επηρέασαν με τη σειρά τους, όχι μόνο στην πολιτική τους συνείδηση, αλλά και στις γευστικές τους συνήθειες.Οι Βρετανοί, στη συνέχεια, τα κυβέρνησαν για πενήντα χρόνια, χτίζοντας σχολεία και κατασκευάζοντας δρόμους, ευτυχώς όμως χωρίς να επιδράσουν στην αγάπη των Επτανησίων για το σκόρδο και στην αποσ�... Διαβάστε περισσότερα.