«Από τα τέλη του 15ου αιώνα μέχρι τα τέλη του 20ού ζούσαν στην Ζάκυνθο Εβραίοι και μάλιστα με έντονη παρουσία στην κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και πολιτική ιστορία της. Κάλλιστα μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η Ζάκυνθος φέρει έντονα τα ίχνη της εβραϊκής παράδοσης . Αυτό κυρίως ήταν η αιτία, αλλά και η συγκυρία να βρίσκονται ως Μητροπολίτης και ως Δήμαρχος στο νησί δυο δυναμικοί ανθρωπιστές, που σύσσωμη η Ζάκυνθος αγωνίστηκε και κατάφερε να σώσει από τα στρατόπεδα και τα κρεματόρια του Χίτλερ τους 275 Εβραίους της. Σε αυτό το μοναδικό στον κόσμο συμβάν συνέβαλαν όλοι οι ζακυνθινοί, όλες οι αντιστασιακές οργανώσεις ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Κι αυτό, επειδή επρόκειτο για ανθρώπους δικούς τους, ζακυνθινούς, όχι για μια μειονότητα. Το βιβλίο αυτό δύο σκοπούς έχει: 1. Να συγκεντρώσει ό,τι έχει διασωθε�... Διαβάστε περισσότερα.

Σεπτέμβριος 2012. Λίγο μετά τις τελευταίες αναλαμπές του ήλιου, πριν χαθεί πίσω απ’ τα βουνά της Ζακύνθου και λίγο πριν το σούρουπο, μέσα στο πλοίο της γραμμής …  Μια άσπρη κουκίδα, παραφωνία στο απέραντο γαλάζιο της γης και τ’ ουρανού, σχίζει τη θάλασσα και τρέχει, με μανία, να προλάβει τη φωτιά που’ χει ανάψει πάνω στις στέγες των σπιτιών που αχνοφαίνονται πριν τη σβήσει, το σκοτάδι που πλησιάζει. Κι εγώ, στην κουπαστή να θαυμάζω τον πίνακα που απλώνεται μπροστά μου κι αλλάζει συνεχώς χρώματα. Σπίτια, κι εκκλησιές, γαντζωμένα απ’ το βουνό, κατηφορίζουν ως τη θάλασσα, κι εκεί σταματούν, στέκουν απέναντί της, και την κοιτούν κατάματα κι αφουγκράζονται, μέρες και νύχτες, καλοκαίρια και χειμώνες τους ήχους της. Ξαφνικά, η κόρνα του πλοίου σπάει τη σιωπή της σκέψης και της εικόνας, κι όσο πλησιάζουμε, τόσο ο πίνακας ζων... Διαβάστε περισσότερα.

“Ωρέ Αγγέλικα, δεν τηνε γράφουμε εμείς ευτούνη την ομιλία;” Ίσως είχε έρθει εκείνη η ώρα που όσα μας μεγάλωσαν κι έγιναν σώμα καθεμιάς ζητούσαν τώρα να “ομιλήσουν”, να γίνουν κοινό μας σώμα - ή καλύτερα, να μας δείξουν ότι όλα ετούτα τα χρόνια δεν ήταν παρά αυτό: το κοινό μας σώμα. Έτσι μια βραδιά, στα μισά του Ιούλη του ‘17, αρχίνησε ένας ντελάλης να μιλεί στην πίσω μεριά μιας σκισμένης αφίσας από το πανηγύρι του Άη Λύπιου. Και δίπλα στον ντελάλη εμείς, να αναρωτιόμαστε πού ξεφύτρωσαν ετούτες οι αράδες, ποια γλώσσα μιλούσε στο αυτί μας και πέρναγε τώρα στο χαρτί. Ήταν εκείνη που μας νανούριζε με τη φωνή της νόνας μας, που μας μάλωνε και μας κανάκευε με τη φωνή της μάνας και του πατέρα μας, εκείνη που έκανε την καλημέρα του γείτονα να μοιάζει θεατρική πράξη, της ορμήνεια της γρίας ποίηση και τα “χρυσά δώρα του Α... Διαβάστε περισσότερα.

Πρόκειται για προσέγγιση της παρουσίας του γιατρού Διονύση Πυλαρινού στην Ζάκυνθο στο διάστημα 1927-2007 με τη ματιά του γιού του Μπάμπη Πυλαρινού, των φίλων και των συνεργατών του. Ανθρώπων που δραστηριοποιήθηκε μαζί τους στους χώρους που κυρίως κινήθηκε: • Ιατρικό λειτούργημα, • Δημαρχιακό και βουλευτικό αξίωμα, • Προεδρία Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων. Μαρτυρίες για το πώς προχώρησαν πολλά πράγματα στο νησί αλλά και πώς ματαιώθηκαν πολλά επίσης. Μαρτυρίες για τον τρόπο που γιατρός αντιδρούσε στις καταστάσεις που αντιμετώπισε. Ο Πυλαρινός έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής ως υποστηρικτικός, συμπαραστάτης και προστατευτικός για ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού του περιβάλλοντος, όπου έκρινε ότι υπήρχε ανάγκη. Κι αυτό έμεινε στη μνήμη του της Ζακυνθινής κοινωνίας. Στο βιβλίο περιλαμβάνονται και τ�... Διαβάστε περισσότερα.