ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ 10% ΕΚΠΤΩΣΗ ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ:
Ζάκυνθος την εποχή του Μεσοπολέμου.
Η Φωφώ, μια όμορφη και ευκατάστατη Ζακυνθινή, γνωρίζει απρόσμενα τον έρωτα της ζωής της. Ο γάμος της, που ακολουθεί σύντομα, την οδηγεί στη Γαστούνη της Ηλείας –όπου δραστηριοποιείται ο σύζυγός της – και υπόσχεται να της χαρίσει μια οικογενειακή ζωή γεμάτη ευτυχία. Τις προβλέψεις της έρχεται η ίδια η Ιστορία να ανατρέψει.
Γιατί οι ισχυροί της γης δεν σκοτίζονται για την ευτυχία των απλών ανθρώπων και για τις ζωές τους. Έτσι, με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Φωφώ έχει να αντιπαλέψει νέες απρόσμενες όσο και πρωτόγνωρες καταστάσεις. Και όχι μόνο αυτές, αλλά και πολλές ακόμη που πηγάζουν από τον εγωισμό και το συμφέρον ανθρώπων που έφερε η μοίρα δίπλα της… Στον άκαρδο και άραχνο κόσμο όπου τα όνειρα φτερουγίζουν κρυφά σε σιωπηλούς λαβυρίνθους, μοναδική ελπίδα για κάποιες καλύτερες μέρες, η προσμονή πως στην άκρη του χειμώνα οι αμυγδαλιές θα ανθίσουν και θα γεμίσουν πάλι τον κόσμο με στόματα κοκκινισμένα από τη λαχτάρα τού έρωτα.
Μέσα από τα μάτια της Φωφώς και αρκετών ακόμη πρωταγωνιστών από τον περίγυρό της ο αναγνώστης θα ανακαλέσει και θα βιώσει μέσα από την ανάγνωση μια σειρά από περισσότερο ή λιγότερο γνωστά ιστορικά γεγονότα και της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας, αλλά και την συντριβή μέσα στην επιβεβλημένη καθημερινότητα των ονείρων, των δικών του και των γύρω του.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
«Οι νοσοκόμες κι εγώ δίναμε στο νοσοκομείο μια συνεχή μάχη ενάντια στον θάνατο. Όσοι έρχονταν τους ρωτούσα τι κάνει ο Νίκος, τους περιποιόμουν να γίνουν καλά, για να πάνε πίσω και να του στείλω την αγάπη μου. Εκείνος προσπαθούσε να μου στέλνει τα νέα του, του ήταν η παρηγοριά μου.
Ο πατέρας μου μού είχε πει:
‘‘Να σε αρραβωνιάσω, αλλά δεν σε παντρεύω. Θα πρέπει να κάτσει εδώ, να μην ξαναπάει στον Γράμμο
και στο Βίτσι».
»Ο Νίκος μάς έλεγε:
‘‘Θα πάω για λίγο και θα επιστρέψω!’’
»Κάθε φορά που με αποχαιρετούσε, σαν να ξεκολλούσε η ψυχή μου και τον ακολουθούσε για να τον
προστατεύει.
»Εκείνη τη νύχτα του Οκτώβρη έφθασαν γρήγορα τα νέα. Είχα πάει να πάρω εφημερίδα και αμέσως μετά
περπάτησα μόνη πολλές ώρες κατά μήκος του ποταμιού. O θεός, όπως αποκαλούσαμε το ποτάμι, μου ανέμιζε τα μαλλιά, μου χάιδευε το πρόσωπο, μ’ έκανε να μπορώ να αναπνέω. Τα μάτια μου ήταν θολά και κόκκινα. Ο κυματισμός του θεού μού απάλυνε την ψυχή.
Οι ψιχάλες που μου έριχνε μερικές φορές με άγγιζαν και με αναζωογονούσαν. Δεν ήθελα ο θεός να είναι θυμωμένος, γιατί ήθελα να μου συμπαρασταθεί στον πόνο μου που ήταν μεγάλος. ‘‘Δεν θέλω να ζω, θεέ του
ποταμιού. Θα πέσω στην αγκαλιά σου να με νανουρίσεις όπως κουνούν τα μωρά στην κούνια τους. Να με πας μακριά να γνωρίσω άλλα μέρη, άλλους τόπους. Εκεί που δεν υπάρχει μίσος, ζήλεια, μοχθηρία που
προέρχεται από τον σατανά. Αυτός ο πανούργος φθονεί τη σύμπνοια, δημιουργεί τη διχόνοια, τα συμφέροντα, έχθρες ποιος να κερδίσει, να μεγαλώσουν τα σύνορά τους, φιλοδοξίες, εγωισμοί αντί για ενότητα.
Είναι κατάρα να σκοτώνει ένας άνθρωπος τον άλλον. Εσύ, θεέ του Πηνειού, όταν θέλεις, συνταξιδεύεις με τον γιο της Γης και του Ουρανού, τον Ωκεανό. Γιατί, αφού είσαι γιος του, δεν σε αφήνουν τα θαλάσσια κύματα εύκολα να ενωθείς μαζί του; Εσύ βγάζεις ρόχθο, ξεχειλίζεις, μέχρι να καταφέρεις να είσαι άξιος γιος, για να μπορείς να τον πλησιάσεις και να παλέψεις μαζί με τον θυμό των ανέμων μέχρι τα πέρατα του Ωκεανού. Τελικά, γίνεστε ένα, γιατί και ο κόσμος δεν είναι ένα; Αλλά σπαράζεται’’.
Κάθισα σε μια πέτρα. Στην όχθη, πάνω από τα κλαδιά λυγερόκορμων ιτιών που ίσκιωναν το ποτάμι, πετούσαν πουλιά. Το νερό γλυκοφιλούσε το χώμα της όχθης, τα τρελόψαρα χόρευαν προσπαθώντας να πεταχτούν έξω από το νερό κι εγώ αναπολούσα τις τελευταίες στιγμές μαζί του και τα όνειρα που έκανα:
Είχαμε καθίσει στην εξοχή, κάτω από ένα δένδρο, είχαμε αγκαλιαστεί και τα χείλη του χάιδευαν το
δέρμα μου. Μόλις είχαμε βγει από τη θάλασσα και είχαμε ξαπλώσει κάτω από τις χρυσές ακτίνες του ήλιου.
Στις σκηνές, όμως, του έρωτα που παίζαμε, αν και μπορεί να ήταν χειμώνας, εμείς φέρναμε την άνοιξη.
Άνθιζαν σιγά σιγά τα λουλούδια, οι μέλισσες πέταγαν για να πάρουν τη γύρη, ο ήλιος έλαμπε. Ήταν οι πιο ωραίες στιγμές στο έργο της ζωής μας, ενώ τα κύματα πάλευαν να την ξυπνήσουν!»
ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Η ΕΛΕΝΗ ΚΑΣΤΡΙΣΙΟΥ-ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ γεννήθηκε στα Κύθηρα. Έχει σπουδάσει οικονομικά, marketing-management, ανάπτυξη και ανάλυση λογισμικού.
Στην πολύχρονη επαγγελματική της σταδιοδρομία έχει εργαστεί σε μεγάλες εταιρίες. Ξεκίνησε από την Αθηναϊκή Χαρτοποιία. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τη Διεύθυνση Λογισμικού της Philips Hellas ως Project Manager. Κατόπιν ανέλαβε MIS Manager στην εταιρία Garnier, και αργότερα ως Project Manager στη Διεύθυνση Λογισμικού της ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ. Το 1986 εντάχθηκε στην DIS Α.Ε., της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος και Αντιπρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίο
Ήταν μέλος του Γενικού Συμβουλίου του Σύνδεσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, της Διοικούσας Επιτροπής του Ινστιτούτου Ανάπτυξης Γυναικών και Επιχειρηματιών της ΕΕΔΕ και μέλος της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του δήμου Κηφισιάς.
Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα:
- Σεμπρεβίβες ΛΙΒΑΝΗΣ (2000),
- Μαγεμένη πολιτεία ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ (2005)
- Η αγάπη του Μεγάλου Μαγίστρου ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ (2010) &
- Οι συμμαθητές ΚΕΔΡΟΣ (2015)
Τα βιβλία της αποτέλεσαν πηγή για θεματικές εργασίες στη Φιλεκπαιδευτική Εταιρία -Αρσάκεια-Τοσίτσεια σχολεία- (μετανάστευση) και στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο (Μινωικός Πολιτισμός) της Στοάς του Βιβλίου.
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΕΛΕΝΗ ΚΑΣΤΡΙΣΙΟΥ-ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Έτος έκδοσης: 2021
ISBN: 978-960-438-241-5
Σελίδες: 100
Τιμή: €12,72
